از فرصت سو استفاده می کنم اینجا لازم نیست هیچ فیلتر شکنی داشته باشم. ذهنم رو که رها می کنم از توش به طرز عجیبی نفرت بیرون میزنه به همراه تخیلی که اونم هرچی جلوتر می ره فقط فاجعه آفرینی می کنه. آخه اون طرفدار این کثافتای قاتل، مردم دارن تو خیابون جون می دن، می تونم با مشت بکوبم تو صورتش و دهنش رو جرو واجر کنم، به محض اینکه ولم می کنند می تونم نسبت به همه چیز و همه کس بدبین باشم و به آدمها بپرم که البته می پرم حتی اگر شده با تحقیر آمیزترین نگاه تمام تاریخ. خودم رو یادم میاد وقتی می تونستم بافراق بال به آدمها لبخند بزنم ولی راستش الان دلم خیلی پرالان فقط با فراق باز می تونم گریه بکنم و برای اینکه بلافاصله چشمهام پر اشک بشه و فوج فوج آب از توش بیرون بزنه حتی لازم نیست لحظه ای فکر کنم. نسبت به همه چیز و همه کس عذاب وجدان دارم و درعین حال می بینم تو خودم به وضوح که اگه برم هم می تونم بزنم و هم می تونم بکشم. می ترسیدم، خیلی وقتهای زیاد از خیلی آدمهای عزیز اطرافم و اتفاقاتی که برام رقم می زدند و اتفاقاتی که برای خودم رقم زدم و اتفاقاتی که رقم خورد. ولی چیزی که تو تمام این سال ها یادگرفتم و باهاش زندگی کردم این بود که ترس رو قورت بدم، ترسم رو می بلعیدم توی مواجهه، و چیزی که نمی دونستم این بود که اون چیزی که بلعیدم کجا رفته و چی شده؛ توی تمام این سال های تلاش، احتمالا برای زنده نگه داشتن امید نه البته خودم. داره از ابر سیاه خون میچکه، جمعه ها، شنبه ها، یکشنبه ها، دوشنبه ها و تمام هفته، داره خون جای بارون می چکه. جای من کجاست؟!!!! تمام سال های نرفتن. زیستن شاید درعجیب ترین قسمت تاریخ سرزمینی که توی اون متولد شدم. می تونم متنفر باشم یا نه؟ فارق از این جواب که شاید باشم ولی سوالم اینه که می تونم باشم یا نه؟ صدام رو آروم می کنم، برای چیزهای خیلی خیلی کوچیک خوشحال می شم. الان یهو به ذهنم رسید نمی دونم واقعی هست یانه؛ تمام اون ترس هایی که بلعیدم یه جایی تو وجودم نشست کرده که یه وقتایی می تونم نشونشون بدم و احتمالا اون وقت ها من خود خود شخص شخیص هیولا هستم و این همون جایی که من ازش می ترسم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر