یه باد خیلی سردی داره میاد که لحظه به لحظه شدیدتر می شه، موهام و کاپشنم در جهت حرکت باد دارن می رن و من دو دستی لبه ی کاپشنم رو نگه داشتم که باد با خودش نبرتش. تو این خیابونی که من دارم راه می رم هیچ آدمی رفت و آمد نمی کنه، بیشتر ماشین ها اند که از کنارم رد میشن و اکثرشون هم شیشه هاشون بالاست آخه هوا خیلی سرد. پاچه های شلوارم به اندازه یک سانت با کفشم که رو باز فاصله دارند و چون جوراب پام نیست سرما از این پایین می کشه میاد بالا. تخته شاستی رو می کنم زیر کاپشنم که کاغذام خیس نشن، هرچند گوشه های کاغذ رویی یا خیس خیس شدن. کاپشنم سفید. تو کفشام پر از آب شدن، وقتی کفشام پرازآب می شن توی راهرو ساکت که قدم بردارم شالاپ شالاپ صدا می دن. راهروهای ساکت همشون سردن، اگه کونت رو بذاری کف زمینشون کونت یخ می کنه. پایین این خیابون میدون ملت، وقتی تو بیداری با ماشین از توش رد می شدم شیبش انقدر زیاد نبود. کف کفشام صافن، احتمالش هست که بخورم زمین و همه کاغذ هام پخش شن وسط خیابون و خیس آب شن، درشون میارم که آب توش روخالی کنم. کفشام و که درمیارم بارون بند میاد. یه خانمی می زنه روی شونه ام و یه آدرس و نشونم می ده که بهش بگم کجاست، سرم و می گیرم بالا نگاش می کنم، ای وای مری پاپینز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر