زمان اونقدر می ترسونتم که می تونم روی دوتا زانوهام بنشینم و گریه کنم. دلم تنگ میشه برای آدمهایی که تا حالا ندیدمشون. دلم برای تمام روزهایی که کنارشون بودم تنگ میشه. دلم برای لحظاتی تنگ میشه که حضوری نداشتم. دلم برای زمانی که داره سپری میشه تنگ میشه. اینهمه به لرزه می اندازتم. هر صبح که میشه مجبورم از دو خواب بیدار بشم. خواب اول ماجرایی که چند دقیقه بعد از بیدار شدن میفهمم تو گذشته اتفاق افتاده بوده، و خواب دوم زندگیم. که داره می گذره. جلومیره. دوباره دارم برمیگردم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر