ساعت هفت صبح. آروم آروم سیگارم رو می پیچم. ساعت هفت و نیم صبح، دارم به ساعت نگاه می کنم. غم عجیبی دارم. تلفن رو بر می دارم و زنگ می زنم. از خواب می پری، فقط سوال می کنم حالت خوبه؟!، قطع می کنم. غمگین تر میشم. غمگین از اینکه باید از در برم بیرون. غمگین از سنگینی ته دلم. حرف های زیادی بهم احساس سنگینی می ده. سرم رو فرو می برم زیر آب، صداها دور می شن، نفسم بند میاد.آخرین حباب بالا میاد و من می میرم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر